według Alfreda Adlera
„Dziedziczność wyposaża go [człowieka] jedynie w pewne zdolności. Środowisko dostarcza mu tylko pewnych wrażeń. Te zdolności i wrażenia oraz sposoby, w jakich ich doświadcza – to znaczy dokonywana przez niego interpretacja tych doświadczeń – są jakby cegiełkami, czyli, innymi słowy, składają się na jego postawę wobec życia, która determinuje stosunek do świata zewnętrznego” (Adler, 1935 za: Hall C. Lindzey G., 2001).
Najbardziej znaną ideą, która identyfikowana jest z postacią Alfreda Adlera jest tzw. „styl życia”. Jego zdaniem każdy z nas ma swój własny, niepowtarzalny styl życia. Nawet jeśli znajda się osoby, mające w życiu ten sam cel, to sposoby, jakie zastosują w celu ich osiągnięcia będą inne. Metod realizacji celów jest tak naprawdę niezliczenie wiele.
Wskazując na źródło kształtowania się stylu życia austriacki lekarz i psychoterapeuta, twórca psychologii indywidualnej, zasugerował, że jest nim rodzina. Zdaniem Adlera podstawy naszego stylu życia kształtują się już we wczesnym okresie dzieciństwa. Zasadniczo proces ten ma miejsce do czwartego/piątego roku życia. Jego zdaniem istotne jest środowisko, w którym zostaliśmy wychowani oraz relacje, jakie utworzyły się między nami, a naszymi najbliższymi. W rzeczywistości to właśnie te czynniki w dużym stopniu determinują nasz stosunek do świata, kształtują to jak się czujemy, a także wpływają na sposób w jaki tworzymy rzeczywistość i ją interpretujemy. Wyuczone wówczas postawy i emocje, a także nabyty sposób percepcji rzeczywistości są tym co wraz z upływem czasu przejmujemy i z czym zaczynamy się identyfikować. Taka kolej rzeczy powoduje, że w praktyce niezwykle trudne staje się zmienienie przyjętego, a zarazem niejako wyuczonego w dzieciństwie stylu życia.
Idąc jeszcze dalej, Adler styl życia identyfikuje z dążeniem człowieka do kompensacji, która jego zdaniem wynika z kompleksu niższości w danej sferze życia. Zobrazować to można na przykładzie słabego fizycznie dziecka, które z uwagi na brak wysokiej sprawności fizycznej dążyć będzie do rozwoju fizycznego. Wyznaczony w ten sposób cel osiągnie zasadniczo koncentrując się na rozwoju szybkości, wytrzymałości i siły swoich mięśni. Z kolei mało inteligentne dziecko do wyższości intelektualnej będzie dążyć zgłębiając wiedzę – dużo czytając lub studiując. To pierwsze dziecko prowadzić będzie więc bardziej aktywny styl życia niż intelektualista. Życie chcącego się kształcić intelektualnie będzie spokojniejsze i bardziej zorganizowane. Jak widać, tryb życia każdego z dzieci będzie podporządkowany osiągnięciu wyznaczonego celu – odpowiednio więc większej sprawności fizycznej albo wyższego poziomu rozwoju intelektualnego. Przykłady te popierają przekonanie o tym, że styl życia każdego człowieka staje się w istocie twórczą siłą, za pomocą której stara się on przezwyciężać wszelkie swoje niedociągnięcia, słabości czy ułomności, wyrażać siebie, podejmować nowe decyzje i dążyć do realizacji tych właśnie (często nieświadomych) celów.
(text: Natalia Korczak, photo: Alfred Adler – Copyright: ÖVIP)